Հարց. – Շնորհակալություն հրավերն ընդունելու համար առաջին հերթին: Եւ երեւի հարցը միանգամից կապեմ այն արտահայտության հետ, որ նաեւ հնչեց եթերում. այն, որ չենք փորձել, չենք ցանկացել բեռը փոխանցել սերունդներին: Սա մի կողմից: Եվ մյուս կողմից, վերջին շրջանում բավական շատ է խոսվում, որ հայ-թուրքական հարաբերությունների գործընթացը մտավ փակուղի։ Այդպես է արդյոք:

Պատասխան. – Ես կասեի, որ հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացը փակուղում էր, եւ Հայաստանի Հանրապետության Նախագահ Սերժ Սարգսյանի նախաձեռնությամբ փակուղուց դուրս բերվեց: Մենք անցանք որոշակի ճանապարհ`առանց նախապայմանների հարաբերությունները կարգավորելու, եւ թե մեր տեսանկյունից, թե միջազգային հանրության տեսանկյունից այս ճանապարհը միակ ճիշտ ճանապարհն էր: Իսկ ճիշտ ճանապարհները փակուղի չեն տանում:

Հարց. Շնորհակալություն, պարոն Նալբանդյան ես ուշադրություն հրավիրեմ եւ Ձեր, եւ մեր հեռուստադիտողների` տաղավարում մեզ հետ են մեր գործընկերները, Երիտասարդ առաջնորդների դպրոցի սաները, շրջանավարտները տարբեր տարիների, սակայն Երիտասարդ առաջնորդներ ասելով միաժամանակ պետք է ասել, որ մարդիկ կայացած իրենց աշխատանքով, իրենց աշխատավայրերում, ներկայացնող տարբեր բնագավառներ: Մենք ստեղծել ենք այն հնարավորությունը, որպեսզի նրանք նույնպես հնարավորություն ունենան Ձեզ հարցեր ուղղելու, ինչու ոչ նաեւ մեկնաբանել, եթե կարիքը լինի, եւ ժամանակ առ ժամանակ արտահայտվելու եւ ինչու ոչ` լինելու հյուրի կարգավիճակում:

Հարց. Պարոն Նալբանդյան, Նախագահի ուղերձում նշվում էր, ես ուղղակիորեն հիմա փորձեմ հղումը ընթերցել. “… մենք կդիտարկենք առաջ շարժվելու հարցը, երբ համոզվենք, որ Թուրքիայում կա համապատասխան մթնոլորտ և երբ Անկարայում կտեսնենք հարաբերությունների կարգավորմանը վերստին պատրաստ առաջնորդություն“: Ինչին է խոսքը վերաբերում. Թուրքիայում սպասվող ընտրություններին:

Պատասխան. – Ընտրությունները դա Թուրքիայի ներքին գործն են: Մենք ասել ենք, որ պատրաստ կլինենք առաջ շարժվել, եթե Թուրքիայում նորից տեսնենք գործընկերների, որոնք պատրաստ կլինեն առանց նախապայմանների գնալ առաջ, կարգավորել հարաբերությունները, իրագործել ձեռք բերված համաձայնությունները: Դա կլինեն նոր գործընկերներ, թե հին գործընկերներ, դա Թուրքիայի որոշելիք հարցն է:
Վերջին ժամանակահատվածը նման էր մի ավազի ժամացույց շրջելուն, եւ ամեն ավազահատիկ ընկնելուց թե մենք, թե միջազգային հանրությունը կորցնում էր հավատը, վստահությունը Թուրքիայի հանդեպ: Եթե Թուրքիայի կողմից նորից լինեն արժանահավատ խոսք, արժանահավատ գործ, ապա կլինեն համարժեք քայլեր մեր կողմից:

Հարց.- Պարոն Նալբանդյան շնորհակալ եմ, ես ուղղակի ուզում եմ լսարանին ժամանակ առ ժամանակ անցում կատարել: Եթե արդեն կա, խնդրեմ: - Հետեւյալ հարցն էի ուզում ուղղել Ձեզ, պարոն նախարար: Ոմանք ասում են, որ այսօրվա իշխանությունները, հաշվի չառնելով անցյալի փորձը, փորձում են գնալ սեփական սխալների վրա սովորելու ճանապարհով: Ինչպես կմեկնաբանեք սա:

Պատասխան. – Գիտեք, երբ որ խոսքը գնում է արտաքին քաղաքականության շարունակակության մասին, ապա դա չի նշանակում, որ պետք շարունակել սխալները: Պետք է չկրկնել սխալները, եւ հենց այդ տրամաբանությամբ էր, որ Հանրապետության Նախագահը սկսեց այս գործընթացը: Եվ ինչպես բազմիցս ասվել էր, մենք ինչ-որ ասել ենք, դա էլ արել ենք: Եվ երբեւէ չենք ասել այն, ինչ որ չենք կարող անել:

Հարց. – Շնորհակալություն, պարոն Նալբանդյան: Ես ձեռք տեսա նորից, խնդրեմ: - Համլետ Թադեւոսյան, տնտեսագետ: Պարոն Նալբանդյան, հարցս այսպիսին է. Թուրքիայի վարչապետը արդեն հինգերորդ տարին պնդում է, որ 2005 թ. իր նամակը ուղղված ՀՀ Նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին պատասխան չի ստացել: Խնդրում եմ, մեկնաբանեք: Շնորհակալություն:

Պատասխան. Չեմ կարծում, որ Թուրքիայի վարչապետի շրջապատը կամ աշխատակազմը հատուկ միտումնավոր պահում եւ ցույց չեն տալիս նախագահ Քոչարյանի պատասխանը Թուրքիայի վարչապետին: Հատկապես, որ այդ պատասխան նամակը հրապարակված է: Նորից փորձ է մոլորության մեջ գցելու միջազգային հանրությանը:
Բայց նաեւ կասեմ, որ ստորագրված արձանագրությունների մեջ, նկատի են առնվել այն դրույթները, որոնք ոչ թե Վարչապետ Էրդողանի նամակի, այլ պատասխան նամակի մեջ էին:

Հարց. Շնորհակալություն պարոն Նալբանդյան: Ես ունեմ Ձեզ հարց: Նախագահի հրամանագրով, խոսքը վերաբերում է վերջին հրամանագրին կապված արձանագրությունների վավերացման ընթացքի կասեցման հետ, հանձնարարված էր Ձեզ ծանուցել Թուրքիային մեր կողմից վավերացման գործընթացի կասեցման մասին: Նախ, բանական է` կհետաքրքրի հարցը, թե ինչ կարգով է դա արվում, եւ արվել է արդեն արդյոք:
Պատասխան. Դա ընդունված կարգ է, եւ Հանրապետության Նախագահի հրամանագրի հաջորդ օրը, արտգործնախարարությունը հայտագրով տեղյակ է պահել Թուրքիայի արտգործնախարարությանը:

Հարց. – Շնորհակալություն, խդնրեմ Արտակ: - Արտակ Շաքարյան, թուրքագետ: Հասարակության մեջ շատ քաղաքական վերլուծաբաններ, շատ քաղաքական գործիչներ խոսում են, որ Արձանագրությունները պարունակում են նախապայմաններ: Այսօր, երբ ապրիլի 22-ին հրապարակվեց արձանագրությունների վավերացումը կասեցնելու վերաբերյալ որոշումը, կրկին խոսում են, որ արձանագրություններում կային ամեն դեպքում, կան դեռ նախապայմաններ: Խնդրում եմ մեկնաբանեք:
Պատասխան. –Եթե կային նախապայմաններ, ինչու՞ Թուրքիան չվավերացրեց։ Կարծեմ` աշխարհում ոչ մեկը չկա, որ այս Արձանագրություններում նախապայման տեսնի, բացի Հայաստանում որոշ ընդդիմախոսներից: Անգամ Թուրքիայի վարչապետն էր ասում, որ նախապայման չկա այս արձանագրությունների մեջ:

Թուրքական ընդդիմությունն էլ էր քննադատում թուրքական իշխանություններին, որ «վատ եք բանակցել, նախապայմաններ չկան արձանագրությունների մեջ եւ ստորագրել եք պայմանագրեր առանց այն դրույթների, որոնք կցանկանայինք տեսնել այս արձանագրությունների մեջ, եւ չվավերացնեք, մինչեւ որ չընդունվեն նախապայմանները»:

Հարց. – Նատալի Հովհաննիսյան, մարդկային ռեսուրսների կառավարման մասնագետ: Մեծարգո նախարար, հասարակության մի մասը գտնում է, որ ապրիլի 24-ն արձանագրման վերջնաժամկետն էր։ Նաեւ այդ մասին է գրում թուրքական մամուլը: Ես խնդրում եմ Ձեր մեկնաբանությունները դրա շուրջ:
Պատասխան. – Ինչպես կարելի է այդպես մտածել: Ապրիլի 24-ը դա մեր ժողովրդի ամենաողբերգական էջերից է: Ապրիլի 24-ը` Ցեղասպանության խորհրդանիշ լինելով, չի կարող սահմանափակել Ցեղասպանության ճանաչման ժամանակացույցը:
Ապրիլի 24-ը չի կարող լինել վերջնաժամկետ, ինչպես որ մեր ցավը չի կարող ունենալ վերջնաժամկետ, ինչպես որ մարդկության դեմ հանցագործությունները չեն կարող ունենալ վաղեմության վերջնաժամկետ, ինչպես որ ապրիլի 24-ին երբեւէ չի դադարի մարդկային հոսքը Ծիծեռնակաբերդ: Ինչին ականատես եղանք ընդամենը երկու օր առաջ: Եվ Ցեղասպանության հարցը սակարկության կամ սակարկման առարկա չի կարող լինել:

Հարց. - Պարոն Նալբանդյան կար այսպիսի կարծիք, կան մարդիկ, որ այդպես էին հարցին մոտենում, որ արձանագրությունների առկայությունն ընդհանրապես, նրանց գոյությունը խոչընդոտելու է ցեղասպանության միջազգային ճանաչմանը: Անգամ բերում էին օրինակներ: Օրինակ, երբ խնդիրը քննարկվում էր Շվեդիայի խորհրդարանում կողմ քվեարկողների թիվը ավելի մեծ կլիներ, եթե չլինեին արձանագրությունները: Կամ Միացյալ Նահանգների Ներկայացուցիչների պալատի հանձնաժողովում դեմ քվեարկողների քանակը ավելի քիչ կլիներ, եթե չլինեին արձանագրությունները: Անդրադառնանք այդ հարցին:

Պատասխան. - Կասեի հակառակը: Նախ եւ առաջ խոչընդոտ չի կարող լինել, եւ եթե տեսնենք այս վերջին երկու տարվա ընթացքում, ապա ցեղասպանության վերաբերյալ հրապարակումները, մեկնաբանությունները, քննարկումները, ուշադրությունը աշխարհով մեկ բազմապատկվել են մի քանի անգամ: Եթե վերցնենք միայն այս վերջին մեկ ամսվա ընթացքում, ապա այո` Միացյալ Նահանգների Ներկայացուցիչների պալատ, Շվեդիայի եւ Կատալոնիայի օրենսդրական մարմիններ եւ այլ հարթակներ, որտեղ այդ հարցը քննարկվեց: Ինչպես նաեւ Նախագահն էր ասում, համահայկական շրջագայության ժամանակ, վստահ եղեք, որ պակաս չի լինի ցեղասպանության քննարկման օրակարգի եւ հարթակների:Եվ այդպես էլ եղավ:

Եթե վերցնենք Շվեդիայի խորհրդարանի քվեարկությունը: Հիշեցնեմ, որ նույն հարցը դրվել էր նաեւ 2000 թվականին եւ դա անգամ օրակարգ չմտավ: 2008 թվականին, երբ դեռ այս արձանագրությունները չէին ստորագրվել, եւ ընդհանրապես գոյություն չունեին, որովհետեւ հունիսին էր քննարկվում Շվեդիայի օրենսդիր մարմնում: Եվ այն ժամանակ 245-37, եթե չեմ սխալվում, հարաբերակցությամբ, մերժվեց: Ինչ փոփոխության մասին է խոսքը: Միայն դրական փոփոխության մասին կարող ենք խոսել:

Եթե խոսենք ամերիկյան Ներկայացուցիչների Պալատի մասին, ապա դեմ քվեարկողների տարբերությունը մեկ ձայն է:

Եվ նաեւ ամենակարեւորը, այն փոփոխությունները, որոնք Թուրքիայում են եղել այս վերջին շրջանում: Գիտեք որ 2008 թ. դեկտեմբեր ամսին թուրք մտավորականները շարժում սկսեցին ներողություն հայցելով հայ ժողովրդից: Մոտ 35 հազար թուրք միացան այդ կոչին: Երկու օր առաջ, ապրիլի 24-ի կապակցությամբ, առաջին անգամ Ստամբուլի կենտրոնական հրապարակում կազմակերպվեց հիշատակի միջոցառում` նվիրված ապրիլի 24-ին: Վերջին մեկ-երկու տարվա ընթացքում համեմատած նախկին շրջանի հետ բազմապատկվել են թուրքերի այցելությունները ցեղասպանության թանգարան:
Այսինքն անգամ Թուրքիայում, այո սառույցը կոտրվել է: Սա է այս գործընթացի իրականությունը:

Հարց. - Պարոն նախարար, փորձենք վերադառնալ քաղաքական գործընթացին: Հիմա մենք ունենք իրավիճակ, երբ, մի կողմից, արձանագրությունների վավերացման գործընթացը կասեցված է, իսկ մյուս կողմից բացառված չէ, որ միջնորդ երկրները, ուղղակի կամ անուղղակի միջնորդները, ժամանակ առ ժամանակ փորձեն ստեղծել առիթներ, հնարավորություններ հայ-թուրքական շփումների, քննարկումների տարբեր տեսակի ձեւաչափերի համար: Այս պարագայում արդյոք նորից իրավիճակը Թուրքիայի կողմից չի օգտագործվի, ցույց տալու համար ամբողջ աշխարհին, որ Հայաստանի հետ իբրեւ թե կան բանակցություններ, իբրեւ թե կա գործընթաց:
Պատասխան. - Հայաստանը երբեւէ չի մասնակցի պրոցեսին պրոցեսի համար, բանակցություններին, բանակցությունների համար: Մենք սկսեցինք այս գործընթացը, բանակցություններ վարեցինք, նախաստորագրեցինք, ապա ստորագրեցինք եւ հիմա արձանագրությունները սպասում են վավերացման:
Երբ կլինի, մեծ հարց է իհարկե, բայց նոր բանակցություններ վերսկսելու անհրաժեշտություն ես չեմ տեսնում: Հիշեցնեմ, որ 2009թ. մայիս ամսին թուրքական կողմը, նախաստորագրումից հետո բավարարված չզգալով արձանագրությունների բովանդակությամբ, փորձեց նոր բանակցություններ սկսել: Եվ այդպիսի մի քանի առաջարկ եղավ ինձ: Այդ ինչ է նշանակում: Բանակցել ենք, նորից բանակցենք, ստորագրում ենք, չենք ստորագրում, վավերացնում ենք չենք վավերացնում: Այսինքն. հո տուն-տունիկ չենք խաղում:
Հարց. Դեռ կա այդ գործելաոճը:
Պատասխան. Այդ գործելաոճը ոչ միայն կա, այլ նաեւ կա այն, որ ասում են առավոտյան կարող ենք վավերացնելերեք օրում, երեկոյան ասում են չենք կարող վավերացնել: Մյուս առավոտ ասում են մենք հարգում ենք pacta sunt servanda սկզբունքը: Ինչպես հասկանանք: Միջնորդ չենք Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ, բայց մենք ուզում ենք բանակցել ձեր միջեւ, որպեսզի հարցեր լուծենք: Ասում են նախապայմաններ չկան, բայց արեք այս, այն, հետո մենք կգնանք վավերացման: Սա գիտեք. տարբեր լեզուներով ենք խոսում, եւ ոչ միայն մենք թուրքերի հետ, նրանց լեզուն դժվար թե որեւէ մեկը հասկանա: Միջազգային հանրության հետ էլ տարբեր լեզուներով են խոսում:
Հարց. - Պարոն Նալբանդյան, նույն միջազգային հանրությունը, ձեր բերած օրինակները, արդեն ընկալում ու պատկերացնում է, որ բարդ է բանակցել այդ կողմի հետ:
Պատասխան. - Դրա պատասխանը հենց այն արձագանքներն էին, որոնք հնչեցին Հայաստանի Հանրապետության Նախագահի որոշումից անմիջապես հետո:
Հարց. - Լավ, անդրադառնանք մի այսպիսի հարցի, որը բավականին, մի կողմից շահարկվել է, մի կողմից օբյեկտիվ, երեւի, իր դերն է ունեցել, շատ է խոսվել, որ Թուրքիայում այդքան տարբեր հայտարարություններ հնչեցին վերջին շրջանում եւ առանձնապես շեշտադրվում էր Էրդողանի` հայտնի` 100.000 հայերի հայտարարությունը, սակայն Հայաստանը ոչ միշտ էր պատասխանում այդ հայտարարություններին: Անգամ հնչում էին եւ մամուլում եւ հասարակության մեջ որոշակի, այսպիսի բառ օգտագործեմ, մեղադրանքներ, որ միգուցե դա կապված է մեր դիվանագիտության փորձի պակասի հետ: Խնդրեմ պարոն Նալբանդյան:
Պատասխան. Գիտեք, թուրքական դիվանագիտության դարավոր փորձի եւ հանճարեղության առասպելներից վախեցած մարդիկ կարծեմ վերջապես հասկացան, որ թագավորը մերկ է:
Իրականում, հենց փորձից ելնելով, երբեմն պետք է լռել: Հատկապես երբ որ զրուցակիցդ, որը փորձում է քեզ դժվար կացության մեջ դնել, այնպիսի բաներ է ասում, որ այդ կարգի հայտարարությունները իր դեմ կարող են շրջվել: Այդ ժամանակ միգուցե ավելի լավ է լռել, որ այդ զրուցակիցդ ինքնաարտահայտվի մինչեւ վերջ: Գիտեք, Թուրքիայում էլ կան որոշ գործիչներ, որոնք հասկանում են: Վերջերս Թուրքիայի նախագահ Գյուլը ասաց, որ լավ է, լուռ դիվանագիտություն վարել, կարծեմ դա ուղղված է հենց նրանց, ովքեր հայտարարություններ անելու սիրահար են:

Հարց. - Թուրքական կողմից քանակը շատ մեծ էր, գրեթե ամեն օր: Խնդրեմ: -Գոհար Իսկանդարյան, իրանագետ: Շնորհակալություն: Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը վերջերս հայտարարությամբ էր հանդես եկել, որի մեջ նա նշում էր, որ ցանկանում է մասնակցել ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացին եւ տառացիորեն երկու օր առաջ Ադրբեջանը պաշտոնապես իր համաձայնությունը տվել է: Կցանկանայի իմանալ Հայաստանի դիրքորոշումը: Շնորհակալություն:

Պատասխան. Ես կարող եմ ասել, որ Իրանը ցանկություն է հայտնել օգնել, աջակցել ղարաբաղյան հիմնախնդրի կարգավորման գործընթացին, եւ դա միանգամայն ողջունելի է: Եվ նաեւ գնահատելի է Իրանի հավասարակշիռ մոտեցումը, որը դրսեւորվել է տարիներ շարունակ Ղարաբաղի հիմնախնդրի վերաբերյալ:

Հարց. - Պարոն նախարար: Անդրադառնանք մեկ այլ պնդման, որը միշտ կա ասպարեզում. թուրքական կողմը պնդում էր, որ արձանագրություններում չկա Ղարաբաղի մասին հիշատակում, այո, սակայն տարածաշրջանում կայունության եւ խաղաղության հաստատման համապատասխան դրույթը պետք է դիտարկել այդ համատեքստով եւ պնդումների մեջ մտնում է նաեւ այն, որ հետեւաբար պետք է հասկանալ, որ Ղարաբաղի հիմնախնդիրը պետք է լուծվի հայ-թուրքական հարաբերությունների բարելավման հետ զուգահեռ, միաժամանակ եւ այլն: Փորձենք այս հարցի շուրջ բերել վերջակետի:

Պատասխան. - Եթե մեկը ցանկանում է իր շենքում ապրող հարեւանի հետ հարաբերությունները կարգավորել կամ նորմալ հարաբերություններ ունենալ, չի նշանակում, որ շենքի բոլոր պրոբլեմները պետք է լուծի, կամ թաղամասի բոլոր պրոբլեմները պետք է լուծի: Եվ եթե այդ տրամաբանությունից ելնենք, ուրեմն մենք էլ թուրքերին պետք է ասենք, գիտեք, լուծեք ձեր հարցերը Կիպրոսի հետ, քրդական հարցը լուծեք, բազմաթիվ այլ հարցեր, հետո կանդրադառնանք հայ-թուրքական հարաբերություններին: Այդ Տրամաբանությամբ կարող ենք Աֆղանստանից մինչեւ Սուդան կամ աշխարհի այլ հարցերի միաժամանակ լուծում պահանջել: Չեմ կարծում, որ դա տրամաբանական մոտեցում է:

Հարց. - Շնորհակալ եմ: Խնդրեմ Արտակ: - Արտակ Շաքարյան, թուրքագետ: Պարոն նախարար, ամեն դեպքում ուզում եմ անդրադառնանք այս հարցին: Թուրքիան բազմիցս ինքնաառաջադրվել է, որպես ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ, Ադրբեջանը նույնպես քանիցս փորձել է Թուրքիային այսպես ասած «խցկել» ԵԱՀԿ Մինսկի համանախագահների կազմ: Ինչպիսին է պաշտոնական Երեւանի արձագանքը: Արդյոք Թուրքիան կարող է հավակնել:

Պատասխան. Դա բացառված է: Եվ բացատրությունները բազմիցս տրվել են թե Հանրապետության Նախագահի կողմից եւ թե արտաքին գործերի նախարարի կողմից:

Հարց. - Պարոն նախարար, մենք փաստորեն եկանք հայ-թուրքականից, բայց իրականում եթերաժամանակը թույլ չի տալիս այսօր քննարկել այն լայն շրջանակը հարցերի, որոնք կան մեր արտաքին քաղաքականության հետ կապված, բայց հնարավոր չէ խուսափել հարցից: ինչ վերաբերվում է այսօրվա իրավիճակին ղարաբաղյան հիմնախնդրի կարգավորման իրավիճակի իմաստով: Մասնավորապես վերջին շրջանում մենք տեսանք Ադրբեջանի կողմից բավական կոչեր նաեւ հայտարարություններ Մինսկի խմբի համանախագահներից մինչեւ անգամ Միացյալ Նահանգներին դուրս թողնելու կամ նման հարց շոշափելու հետ կապված: Կփորձենք անդրադառնալ հիմնախնդրի կարգավորման գործընթացին այսօր: Ինչ վիճակում ենք գտնվում, ինչ հանգրվանում:

Պատասխան. - Դա նորություն չէ, որ Ադրբեջանը քննադատում է ոչ միայն Հայաստանին, այլ ժամանակ առ ժամանակ եռանախագահներին, ժամանակ առ ժամանակ քննադատում է Միացյալ Նահանգներին, Ռուսաստանին, Ֆրանսիային, պատահում է Եվրամիությանը, եւ անգամ իրենց մտերիմ դաշնակից Թուրքիային: Ուղղակի այն ձախողումները որ Ադրբեջանը ունի, այդ տապալված քաղաքականության մեղավորներ է փնտրում, եւ փորձում է բարդել ուրիշների վրա իր բացթողումները: Ինչ վերաբերվում է գործընթացին, ապա գործընթացը ընթանում է իր հունով:

Հարց. - Լավ: Շնորհակալ եմ, պարոն Նալբանդյան: Շնորհակալություն Ձեզ այսօր մեր տաղավարում մեր հյուրը լինելու համար, առավել եւս հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ այսօր «Իրական քաղաքականություն» հաղորդաշարի անդրանիկ թողարկումն էր: Եվ մեզ համար նույնպես շատ էական էր ուղղակիորեն առաջին դեմքով Արտաքին գործերի նախարարի միջոցով փորձել ճշտել մի քանի հարցեր: Ափսոսում եմ շատ, որ ուղղակի մեր եթերաժամանակն է սահմանափակ եւ բավականաչափ մեծ քանակությամբ հարցեր ուղղակի դուրս մնացին այսօրվա եթերային հնարավորությունից: Շնորհակալություն եմ ուզում հայտնել մեր գործընկերներին` երիտասարդ առաջնորդների դպրոցին եւ իր շրջանավարտներին: Նորից ունենալու ենք հնարավորություն հանդիպելու այս տաղավարում, իսկ ուղղակի որպես ամփոփում: Այսօր առաջին հաղորդումն է «Իրական քաղաքականություն» հեռուստածրագրի, հանդիպելու ենք հաջորդ շաբաթ: Նույն ժամին: Եվ միաժամանակ նշենք, այսօր եղան հարցեր, որոնք դուրս մնացին ուշադրությունից: